Poniższy artykuł opracowany został na podstawie materiałów naukowych, z których głównym źródłem bibliograficznym jest pozycja Wykłady ze stylistyki Doroty Zdunkiewicz-Jedynak. Opracowanie to jest podręcznym wyborem autora – po więcej informacji odsyłam czytelników do tekstu oryginalnego (bezpośrednie źródło podaję pod artykułem).
Jeżeli uważasz, że artykuł narusza prawo autorskie, skontaktuj się z nami!
Funkcje stylu naukowego
- poznawcza – niezbędny do zdobywania nowej wiedzy,
- informacyjna – przekazywanie nowej wiedzy członkom danej społeczności naukowe i na jej zewnątrz,
- kumulacyjna – kumulowanie wiedzy i przechowywanie jej z pokolenia na pokolenie.
Odmiany polszczyzny naukowej
- teoretyczna – używają jej specjaliści danej dziedziny wiedzy w procesie poznawczo-komunikacyjnym; każda dyscyplina nauki tworzy przy tym własną terminologię,
- dydaktyczna – do porozumiewania się specjalistów z adeptami danej dyscypliny naukowej,
- praktyczna – realizowana w procesie wdrażania osiągnięć naukowych,
- popularnonaukowa – obsługuje sferę kontaktu: specjalista-niespecjalista (zlokalizowana blisko stylu publicystycznego i artystycznego).
Cechy stylu naukowego
- abstrakcyjność (np. moduł, figuratywność, współczynnik),
- ścisłość,
- obiektywizm,
- internacjonalność (np. ekologia, modulator, kinetyka),
- obecność specjalistycznych terminów,
- logiczność – widoczna głównie w segmentacji tekstu,
- zdania wielokrotnie złożone i zdania pojedyncze rozwinięte,
- obiektywizm.
Formy wypowiedzi w tekście naukowym
- streszczenie,
- cytowanie,
- definiowanie,
- porównywanie.
Bibliografia:
D. Zdunkiewicz-Jedynak, Wykłady ze stylistyki, Warszawa 2008, s. 127-141.
